ÜÇ YIL
Üç yıl... Üç sayısı, bazıları için bir rakam, bazıları için hiç anlamı olmayan bir zaman, bazıları için mutlu bir dönem, bazıları için ise hatırlamak istemediği anların toplamıdır. Benim için de, kız kardeşimin intihar etmesinin üstünden geçen senelerin toplamıdır üç yıl. Bu üç yıl acıyla, travmayla, bunalımla, karamsarlıkla, depresyonun kıyısına kadar gelip dönmeyle ve umutsuzluklarla geçti. Çok şükür ki; çekirdek ailem sayesinde bunları atlatmayı becerebildim. Onlara tutunarak, onlara yaslanarak üzüntülerimin üstesinden gelebildim. Kederle dolu kafamı, onlar sayesinde dağıtabildim. Sonucunda yaralandım mı? Tabi ki yaralandım ama yaralarımı sarabildim. Şu da var ki; y aralar da geçiyor ama izleri hep duruyor. Hala ondan bahsedildiğinde gözlerim doluyor. Boğazımda düğüm düğüm bir şeyler düğümleniyor ve yutmakta zorlanıyorum. Yani acı bitmiyor. Acı; böyle bir durumda yıllar akarken, sadece değişim geçiriyor. Şu da bir gerçek ki; ö lüm, hiç haber vermeden anide...