GÜLE GÜLE BABA
Bir kuş uçtu, büyüdüğüm evden. "Mavi kuş" derlerdi. Uçtu gitti bu dünyadan.
Uzun yıllar boyunca iyi ve güzel yaşadı "mavi kuş". 84 sene çok iyi bir yaş! Herkese nasip olmaz bu kadar uzun ömür. Nasip olan için de şanslı denir. O şanslı mıydı? Bence şanslıydı.
"Mavi kuş" takma adıydı.
Benim bildiğim, arkadaşları onun gözleri mavi olduğu için "mavi kuş" demişler. Mavi bir arabası olduğu için de söylenmiş olabilir. Hikayeyi tam bilemiyorum.
Neyse...
"Mavi kuş" İlk yıllarında ele avuca sığmaz, çok canlı , biraz da uçarıymış. Gençken kalabalık gezmeyi sever, başka kuşların peşinden uçar, onlarla cıvıl cıvıl ötmeyi severmiş. Park ve bahçe(!) gibi açık alanlarda vaktini geçirir, eve girmeyi pek sevmezmiş. Ta ki eşini bulana kadar!
Sonra eşini bulunca ,durulmuş. Onunla bir yuva kurmuş ve çocukları olmuş. Onları büyütüp hayata salmış.
Bu arada göçmek, başka yerlerde maceralar aramak gibi konular yerini , geçim derdine bırakmış. Yaptığı işlerde bazen başarısız olmuş ama dert etmemiş. Zaten her şeyi de kafasına takmazmış.
Bizim "mavi kuş" eşini çok sevmiş. Değişik, tarifi olmayan, klasik olmayan, herkes tarafından bilinmeyen bir sevgiymiş, onların ki! Bambaşka işte!!
"Mavi kuş" eşini bulunca tam bir ev kuşu olmuş. Nereye gitse eşiyle berabermiş. Eğlenmeye, gezmeye, içmeye, her yerlere hep eşiyle uçmuş. Yaşı ilerleyip, bazı sorunlar baş gösterince, ise hiç bir yere gitmek istememiş. Evinde mutluymuş. Zamanını hobilerle doldurmuş. Kimseye ters bir şey dememiş, herkesle iyi geçinmiş, insanlara zararı olmamış.
Ancak herkes için geçerli olan son onun için de gelmiş. Herkesin bir hayatının bitme hikayesi olduğu gibi. onun da kendine göre bir son hikayesi oluşmaya başlamış, istemeyerek!!
Sadece son yolculuğuna çıkması biraz zorlu olmuş....
Önce hastalanmış. Şu dünyayı saran illet virüs onu da yakalamış. 5 gün hastanede yatmış. İyileşmiş. Herkes sevinmiş iyi olduğu için, hastaneden taburcu olmuş.
Ama son demiştik ya!!!
Kendi dahil son olduğunu bilmiyormuş.
Yirmi dört gün sonra tekrar hastalanmış. Bu sefer zorlu bir yola girmiş.
Tam kırk beş gün "arafta" dolaşmış, çok çabalamış kalmak için!! Ne yaşadı bilinmez.
Etrafındakiler sadece beklemişler. Ellerinden bir şey gelmemiş. Ara ara yanına gidip, yatarken ona dışardan bakıp, izlemişler. Onunla, onun duymasını ümit edip konuşmuşlar. Ne kadarını duydu bilinmez. Herkes kendini avutmuş, beni duydu demişler!!
Ancak nafile!!!
Yorgun vücudu daha fazla dayanamamış. 46. Gün Kalbi durmuş!!!
O uzun 46 gün için, alacak nefesi varmış daha demiş bazıları, kefaretini ödüyor demiş kimileri, bir bahane gerek ,buradan göçmek için demiş onu sevenler!!
Kim bilir!
Bildiğimiz; o hazır olduğunda göçtüğü diğer tarafa.
Bir koca kartal, sülalenin en büyüğü, eş, baba, dede, "mavi kuş" 22 Mayıs 2022 günü öteki aleme geçmiş.
Onun için o gün, son olmuş...
Anlattığım; "Mavi kuş" gerçek biriydi. Benim babamdı ve evet benim babam öldü. :(((
Yaşı ileri olmasına rağmen onu kaybetmek, çok üzücüydü. Kederlendim, cenazesi benim için acı vericiydi. Defnedilirken yağmur gibi yaşlar aktı gözlerimden, mezarı başında kendimi tutamadım. Ama vicdanım çok rahat, son zamanlarında, bana dualar ettiğini kulaklarımla duymak nasip oldu. Bana dua ederken ağladığında, yüreğim ezildi. Ancak tasa etmiyorum çünkü onun, benden giderken memnun olduğunu gördüm. Sarıldım ona sıkı sıkı, elini tuttum. O yüzden kahrolmuyorum. İçim rahat...
Ve; ona rahatça veda edebiliyorum.
Güle güle baba.
Buraları merak etme!! Nasılsa herkes bir gün ölümü tadacak. Oralarda seni bekleyenlerle, buluşman dileğiyle.
Huzur içinde yat, mekanın cennet olsun.
Yorumlar
Yorum Gönder