BEŞ YIL

"Kaybı olmayana , teselli kolay gelir" demiş Shakespeare.

Bugün; en sevdiğimi, benim için çok değerli olan, kız kardeşimi kaybedeli tam beş (5) yıl oldu. 

Nasılda zaman geçiyor, her şey dün gibi!

Bir cumartesi günüydü, akşam olmuş, karanlık basmıştı. Çalan telefon meğerse, acı acı çalmış. O telefonda ki haberden sonra, hiç bir şey eskisi gibi olmadı. Onun kendine yaptığına, elbette ki inanamadım! Yaşadıklarımı hatırladıkça hala üzülüyorum. Yaptığını kabul etmekte güçlük çekiyorum. 

Kolay olmadı geçekten tesellisi!

Aslında kendi canına kıyacak bir insan değildi. Belki çok klişe bir cümle gelebilir, bu söylediğim. Ancak tanıyanlar bunun doğruluğunu bilir.  İyi şeyler yapan, sevecen, şefkatli, halden anlayan hatta en zor anlarda ilk yardıma koşan biriydi. Küçük kardeşti ama bir anne şefkatiyle herkesi bağrına basardı...

Bence "O", bu dünyada var olan bir melekti. Sadece kanatları yoktu ve bulutlarda yaşamıyordu.

Şanslıydım ben, o melekle aynı evde yaşama ayrıcalığını tattım. 

Onunla beraber büyüdüm. Onunla kahkahalarla, gözümüzden yaşlar gelene kadar gülebildim. Onunla uzun uzun vakit  geçirebildim. Onu tanımak ve onun tarafından sevilmek benim için bir zenginlikti. 

Ne yazık ki kadere karşı gelinmiyor işte. 

Hep "iyi ki" lerim ile aklımdasın, Hülya'm...

Sen gittikten sonra hiç bir şey tam olmadı. Hep bir yanım eksik, hep yüreğimde bitmeyen bir sızı olarak kaldın. Seni hep çok sevdim.

Buluşuncaya kadar  seni, hasretle ve özlemle anacağım...