YASTAYIZ

Yastayız....

Kahramanmaraş merkezli 11 ili etkileyen depremde, 44.218 kişi öldü. Kırkdört bin iki yüz onsekiz, bir sayı ama aynı zamanda her biri, bir can, bir insan demek...

Kaybettiğimiz bu canların hepsinin bir hayatı, her birinin kendi hikayesi vardı. Hepsi bitti.

Ne yazık ki!!

Yastayız...

O insanlar,  bizim gibi rutin hayatlarını sürdüren insanlardı. Sadece evlerine bir şey olmayacağına inanmışlardı, güvenle uyuyorlardı. Belki kimse bir şey dememişti , belki de haberleri yoktu.Bu yüzden de bazıları, fay hattının üzerine ev yapmışlardı. Öğrendik ki çok katlı binalar depreme dayanıklı diye satılmıştı. İnsanlar bu sözlere güvenmişlerdi!!! Güya binalar denetlenmiş  ve depreme dayanıklı diye satılmıştı.  Bazı ilanlar yıkılmaya yüz tutmuş binaların önünde, hala duruyordu. Çok kızgınız!

Yastayız...

6 Şubat 2023 günü olan depremde 11 ilde, 44.218 insan, canını kaybetti. Bu dünyadan uçtular giittiler. Mesela 5 kişilik aileden sadece bir tek baba kalmış.  Baba, depremde eşini  çocuklarını toprağa verdiğini ağlayarak anlatıyor. Bir başına kalmış!!  Bir diğeri akrabalarından 17 kişiyi kaybettiğini söylüyor. O kişi de hissizleşmiş, donuk bakıyor. Gözünden yaş akmıyor!!! Bir başka kişi telefonundan 100 kişiyi sildiğini çünkü hepsinin öldüğünü sesi titreyerek anlatıyor. Metanetle ayakta durmaya çalışıyor. Sonrası ne olacak belli değil!! İçimiz acıyor!

Yastayız...

Her birinin hayalleri vardı. Yapmak istedikleri ama yapamadıkları düşleri vardı. Evlenecek olan, sevdiği ile yeni evlenen, sınavlar için ders çalışan, o gece babaannesine misafirliğe giden ve enkaz altında kalanlar vardı. 44.218 can... 

Yastayız...

Bu insanların bazıları ilk gün enkazın altından "bizi kurtarın" diye bağırarak, can verdiler. Bazıları soğukta kurtarılmayı beklerken,  pisi pisine öldüler. Bu coğrafyada insan hayatının ne kadar ucuz olduğunu ispatlarcasına, çoğu boşu boşuna  vefat ettiler. Bu insanlar, vicdansız bir başka insan o binadan demir çaldı diye, çimentoyu eksik döktü diye, bir hiç uğruna dünyaya gözlerini yumdular. 

Yastayız...

Koca koca adamlar ağlıyor. Koca koca binalar sağa sola esniyor. Görüntüler ürpertici. Deprem olurken bazı kameralar kayıt yapmış.  Bunları televizyonlardan izlerken, dehşete kapılıyoruz. Sağ kurtulanlar çok şanslıymış diye iç geçiriyoruz. Herkes deprem planını yapsın deniyor. Nefesimiz tıkanıyor.

Yastayız...

İçimiz yanıyor, içimiz acıyor. Bu bölgedeki kayıplar yüzünden, bu bölgede yaşanan felaket yüzünden bütün uluş olarak derin acılar içindeyiz. Büyük  üzüntüler içindeyiz. Herkes keyifsiz, herkes ızdırap içinde. Zaman zaman ağlama isteği ile doluyoruz. Hayat anlamsızlaştı.Bölgeyi gördüğümüzde yüreğimiz daralıyor. Sohbetler dönüp dolaşıp depremde olanlara geliyor. Sıkıntılı günlerden geçiyoruz.

Yastayız..

Depreme maruz kalan bazı yerler haritadan silindi. Mahalleler, sokaklar yok oldu. Bazı ilçeler uçup gitti.. Binalar un ufak oldu. Beş katlı binalar üç kata indi. Bazıları yan yattı, bazıları temelden söküldü. Bazı binaların duvarları patladı, camları kırıldı. İnsanlar duvarların altında kaldı. Bir el boğazımızı sıkıyor!

Yastayız...

Çocuklar, öksüz ve yetim kaldı. Anne yok, baba yok! İnsanlar şaşkın, barınmak için ev yok. İçmek için su yok.  Binbir emekle yapılan eşyanın değeri yok. Candan öte kıymetli olan bir şey yok. En yakınının cenazesini bütün olarak bulabilmek büyük şans, cenazeni gömmek için kefen yok. İçimiz yangın yeri!

Yastayız...

Deprem bölgesi adeta bir savaş alan gibi. Savaş muhabirliği yapan kimi gazeteciler, savaşta dahi böyle manzaralar görmediklerini söylüyorlar. Atom bombası atılmış gibi diyorlar. Ordaki görüntülerden etkilenmeyen yok. Siyasiler ise hep bağırıyorlar, çözüm yok. Cenazeler göçük altında, moloz yığınlarının başından ayrılmayan insan çok!  Yüreğimiz sızlıyor. 

Yastayız...

Darlanıyoruz, bir yerlere sığamıyoruz. Hep bir işin ucundan tutmak, yardım yapmak istiyoruz. Canımız sıkkın, herkes bunalımda. Boğazımız düğüm düğüm, içimiz kararmış durumda. Depremzedelerin kayıpları için dertleniyor, çare olmak istiyoruz. Ancak çok fazla acı var.

Yastayız...